در ابتدا يكي از بادكنك‌ها را باد كنيد و انتهاي آن را گره بزنيد. در بادكنك ديگر يك‌چهارم فنجان (حدود 60 ميلي‌ليتر)‌ آب بريزيد. سپس آن را باد كنيد و انتهاي آن را محكم ببنديد. يكي از چوب‌كبريت‌ها را روشن كنيد و آن را زير بادكنك نگه داريد. چه اتفاقي مي‌افتد؟ به محض برخورد شعله ناشي از سوختن چوب با سطح بادكنك حتي پيش از آن كه شعله آتش به سطح آن برخورد كند، اين بادكنك مي‌تركد. يك چوب‌كبريت ديگر را نيز روشن كنيد و آن را درست زير محل تجمع آب در بادكنك دوم نگه داريد. شايد متعجب شويد، اما اين بادكنك نمي‌تركد. حتي مي‌توانيد دوده‌اي را كه بر سطح بادكنك ايجاد مي‌شود نيز روي آن ببينيد. در حقيقت شعله آتش، دماي هر آنچه را كه در هر دو بادكنك است، افزايش مي‌دهد. در بادكنكي كه تنها محتوي هواست، سطح بادكنك داغ شده و به قدري ضعيف و شكننده مي‌شود كه نمي‌تواند در برابر فشار هواي درون بادكنك مقاومت كند. اما در بادكنكي كه محتوي مقداري آب است آب، گرماي ناشي از از شعله آتش را جذب مي‌كند و به همين علت سطح بادكنك خيلي داغ نمي‌شود.

در نتيجه استحكام بادكنك در اثر گرما و حرارت كاهش پيدا مي‌كند و بادكنك نمي‌تركد. به طور كلي آب جاذب خوبي براي گرماست. براي تغيير دماي آب،‌گرماي زيادي لازم است. براي اين كه دماي يك گرم آب را يك درجه سانتي‌گراد افزايش دهيد به 10 برابر انرژي گرمايي لازم براي يك درجه افزايش دماي يك گرم آهن نياز داريد. به همين علت به جوش آمدن آب درون يك كتري زمان نسبتا زيادي به طول خواهد انجاميد. از سوي ديگر، با كاهش دماي آب، حجم زيادي گرما در محيط آزاد مي‌شود. از اين رو در فصول سرد سال، كاهش دما در نواحي جغرافيايي كه در مجاورت درياها و اقيانوس‌ها قرار دارند در مقايسه با نواحي‌اي كه در نزديكي مناطق خشك و بياباني هستند،‌ چندان محسوس نيست.

جذب گرماي شعله آتش،از طريق آب موجود در داخل بادكنك ،مانع از نازك شدن بادكنك و كاهش مقاومت آن در برابر گرما مي شود و در نتيجه اين بادكنك از مقاومت خوبي در برابر گرما برخوردار بوده و برخلاف آنچه انتظار مي‌رود نمي‌تركد.به عبارت ديگر در اين آزمايش، آب همچون مانعي ازتغييراتي كه بايد درساختاربادكنك ايجاد شود جلوگيري می کند.